34| دوستان قدیمی

یک بار، وقتی یازده یا دوازده سال بیشتر نداشتم، توسط دوستان نزدیکم زمین خوردم. بازی می‌کردیم و پایم لای میله‌ی آهنی تاب چند نفره گیر کرد، یک اتفاق ساده که برای تمام کسانی که در آن هفته بر روی آن تاب بازی کردند، بارها اتفاق افتاده بود. از درد گریه‌ام در آمد، البته دوستانم فقط یک روز دیگر از لوس بازی‌هایم را می‌گذراندند. برای من لحظه‌ای بود که هم از نظر روحی و هم فیزیکی به آن‌ها نیاز داشتم. با این حال هیچ کدام دستم را نگرفتند یا کوچک‌ترین نگرانی ازخود نشان ندادند. تا وقتی که با آن درد تا بیمارستان کشیده شدم و فهمیدم یک پای شکسته در شرف عمل دارم. هرچند بعد از کلی استرس و انتظار، دکتر تشخیص داد که استخوان تکان نخورده و عمل نیاز نیست.

حالا که به آن موقع فکر می‌کنم، واقعا پایم برایم مهم نبود و نیست. استخوان‌هایم بالاخره به هم جوش خوردند، پوست کبودم به رنگ خودش بازگشت و پای چلاقم خوب شد. چیزی که مهم بود و هرگز خوب نشد قلب شکسته‌ام بود. به سختی تکه‌‌هایش را به هم وصل کردم، هیچوقت نتوانستم جای ترک‌هایش را بپوشانم.

من بچه بودم، آنها بچه بودند. شاید ما در سنی نبودیم که به فکر شکسته شدن قلب‌های یکدیگر باشیم. شاید به همین دلیل بود که تصمیم گرفتم همه‌شان را ببخشم، هرچند بخشش صرفا به معنی فراموش کردن نیست.

بعد از آن موضوع نمی‌توانستم با مردم ارتباط برقرار کنم و بهشان اعتماد کنم. بودن در جمع روز به روز برایم سخت‌تر و خسته کننده‌تر میشد. فکر می‌کردم اگر احساساتم را نشان دهم ضعیف هستم. می‌ترسیدم از آن سوء استفاده شود و باز هم خودم را بر روی زمین پیدا کنم. فکر می‌کردم اگر دیواری دور خود بکشم و ماسک بی خیالی بر چهره بنشانم، خوشحال تر خواهم بود.

حالا با گذشت این همه سال من هنوز تغییر نکرده‌ام، مانند قبل از اعتماد کردن می‌ترسم، در جمع استرس به جانم می‌افتد و در هنگام صحبت با غریبه و آشنا کلمات در دهانم گم می‌شوند. با این حال دلم می‌خواهد در جمع حرف بزنم و نادیده گرفته نشوم، می‌خواهم بدون لرزیدن صدایم با غریبه‌ها صحبت کنم و مهم تر از همه آنکه...

نه، نمی‌توانم مانند قبل صد در صد به کسی اعتماد کنم.

نمی‌توانم احساساتم را کاملا در اختیار کسی قرار بدهم.

این چیز بدی به نظر می‌رسد؟ شاید.

با این حال بهتر از دوباره صدمه دیدن است.

مطمئنم که هیچوقت نمی‌توانم به آن موجود اجتماع دوستی که بودم برگردم، همانی که دنبال توجه بود و در راه رسیدن به آن با صورت زمین خورد. در واقع هرگز نمی‌خواهم به او برگردم.

در آخر این را هم اضافه کنم که سال‌هاست از آن دوست‌های قدیمی خبری ندارم و راستش را بگویم؟

نمی‌خواهم خبری داشته باشم.

.

.

.

.

.

پ.1: فقط من اینطور فکر می‌کنم یا واقعا طوطی‌ها تنها پرنده‌هایی هستن که وقتی باهاشون حرف می‌زنیم به چشمای ما نگاه می‌کنن؟ کبوتر و مرغ داشتم ولی هیچکدوم به اندازه‌ی این کوچولوها به چشمای من خیره نمیشن...بعضی وقتا فکر می‌کنم نقشه قتلمو می‌چینن:///

33| من تنها کسی هستم که...

یادمه قبلا درمورد به اشتراک گذاشتن داستانی که تو سرم پنهان کرده بودم، رؤیا پردازی می‌کردم. درمورد نوشتنش، نشون دادنش به دوستانم و دیدن واکنش اونها.

من معمولا نگران این بودم که برای تعریف اون داستان‌ها آدم درستی نباشم. می‌ترسیدم با وجود شوق زیادم، مهارتم کافی نباشه و داستانم زیاد کوتاه بشه، یا زیاده روی کنم، خیلی طولانی و ملالت آور بشه. هراس داشتم که آماده نباشم.

اون موقعا وقتی به این موضوع فکر می‌کردم، یه سوال تو سرم طنین انداز میشد: اگه پتانسیل این داستان به دست من از بین بره چی؟ منی که کاملا یه آماتورم.

اون موقع جوابی براش نداشتم، اما الان؟ جواب به روشنی روز واضحه.

خب، از بین رفت، که چی؟ این موضوع نمی‌تونه بدترین چیزی باشه که می‌تونه پیش بیاد. بدترین چیز اینه که اون داستان هرگز نوشته نشه، هرگز به دنیا نیاد و در کنج ذهن من تا ابد خاک بخوره و دفن بشه.

جدا از اون، انگار این داستان منو پیدا کرده نه من اونو. سبکش، کاراکتراش و ماجراجویی اونا؛ همه‌ی اینا زاده‌ی دیدگاه من از دنیا هستن. زاده‌ی تعامل من با مردم، همه امید و آرزوهای من هستن.

نگران این بودم که شخص درستی برای تعریف اون داستان نباشم، اما حقیقت اینه که من تنها کسی هستم که می‌تونه این داستان رو بنویسه و بهش جون بده.

بعد از اون داستان‌های بیشتر و پخته تری برای نوشتن وجود خواهند داشت، فعلا فقط باید روی این یکی تمرکز کنم~

.

.

.

+

*نگاهی در اتاق شلوغ چرخاندن* کسی داوطلب نیست بیاد اتاق منو تمیز کنه؟D:

32| Rescue

الیزابت فکر می‌کرد برای نجات دادن او، باید هر آنچه از او دزدیه بود را برگرداند، غرور خود را بکشند و با تک تک سلول‌های بدنش عذرخواهی کند. امید داشت که اگر با آغوش باز از او می‌خواست به زندگی که از دست داده بود برگردد، این کار را می‌کرد.

اصلا شاید الیزابت به آن اندازه که فکر می‌کرد باهوش نبود. شاید طفره رفتن‌های او را به طور کامل اشتباه برداشت کرده بود. فکر می‌کرد تمام رفتارهایش از روی نفرت، حسودی و شاید حسرت بود، و ناگهان متوجه شد که اصلا او را درک نکرده بود.

ناگهان چشم‌های خیسش از هم باز شدند، نه می‌دانست از کی بسته نگهشان داشته بود نه می‌دانست کی اشک‌هایش شروع به ریختن کردند. انگار تازه از خواب بیدار شده و تمام آنچه دیده بود تنها یک کابوس بود.

لب‌های سرخی که به شکل لبخندی آشنا اما شرورانه بالا می‌رفتند، تاریکی که آسمان روشن شهر را در بر می‌گرفت و خورشید را در خود می‌بلعید، جیغ و فریاد مردمی که سعی در فرار از چیزی داشتند، خنده‌های دیوانه وار او و در آخر سکوت. سکوتی سنگین که با هق هق‌هایی دردناک درهم آمیخته شده بود.

از پشت اشک‌های داغش می‌توانست گرده‌های بلورینِ سفید رنگی را ببیند که همانند دانه‌های ریز برف درون هوا پخش بودند. یکی از آن بلورها درون چشمش رفت و مجبورش کرد که با درد پلک‌هایش را برهم فشار دهد. انگار سعی داشت از الیزابت انتقام بگیرد.

زمانی که توانست دوباره چشم‌هایش را باز کند، تصویر روبرویش روشن‌تر از قبل شده بود. الیزابت پلک زد و در کمال ناباوری دریافت هر آنچه دیده بود کابوس نبود. واقعی بود. او واقعا از آن فاجعه زنده بیرون آمده بود. فاجعه‌ای دردناک و عذاب آور.

نفس عمیقی کشید و اشک‌های مزاحم را از جلوی دیدش کنار زد، بر پشت بام یکی از بلندترین ساختمان‌های شهر ایستاده بود. در گوشه ترین بخش پشت پام، جایی که فقط آنها به آن دقت می‌کردند، جعبه‌ی نیم متری، مکعبی و مشکی رنگی قرار داشت. درون آن عود و دو شمع که تازه روشن شده بودند، به همراه چند قاب عکس نو به چشم می‌خورد. میشد آن را یک آرامگاه سری صدا زد.

در تمام آن عکس‌های دست جمعی تنها کسی که الیزابت متوجهش می‌شد او بود که اخم کرده و دورتر از همه ایستاده بود. تنها در یکی از تصاویر دقیقا وسط جمع، روبروی کیکی تمام کاکائو قرار داشت و دست‌هایش را دورخود حلقه کرده بود، از قیافه‌ی درهمش معلوم بود که به زور آن کلاه تولد را بر سرش کرده بودند. در هر موقعیت دیگری به آن تصویر می‌خندید اما در آن لحظه نمی‌توانست احساسی جز درد و غم را به چهره‌ی بی حالت خود راه دهد.

بی اختیار از خود پرسید که آیا واقعا راه دیگری برای نجاتش نبود؟ این همان نتیجه‌ای بود که او به مدت طولانی دنبالش بود. آیا از نتیجه راضی بود؟

بعضی وقتا برای نجات یه نفر باید اونو بکشی. صدای او در فضای ذهنش طنین افکند، آنقدر سرد و کوبنده که باعث شد الیزابت به خود بلرزد.

ای کاش همان لحظه با او مخالفت می‌کرد.

ای کاش می‌توانست او را منصرف کند.

ای کاش...

ای کاش می‌توانست دوباره او را ببیند.

پ.ن: ?Wait...did i just spoiled it

هه هه، انی وی.

مغزم: وقتشه بخشای اول داستانو بنویسی...

من: فکر عالیه!D:

همچنان من: *درحال نوشتن سد اندینگ داستان*

مغزم: ...

31| مستقل شو

«الان هجده سالته ولی مثل چهارده ساله‌ها رفتار می‌کنی.»

زمانی که آن کلمات از دهانت بیرون آمد به معنای واقعی کلمه روحم از بدنم خارج شد. می‌دانستم که بالاخره یک روز حرفش وسط می‌آمد. مطمئن بودم که برایش آماده خواهم بود، می‌خواستم بگویم می‌خواهم تا آخر عمر چهارده ساله بمانم و بچگی کنم.

اما زمانی که واقعا با آن کلمات روبرو شدم تا چند لحظه مغزم کاملا خالی شد.

همیشه پیش شما می‌گفتم هجده ساله‌ام اما در چهارده سالگی گیر کردم و شما یا به لحن مسخره‌ام یا به افکار بچه‌گانه‌ام می‌خندیدید. با این حال وقتی آن کلمات را آنقدر جدی به زبان آوردی، ناخود آگاه احساس شرمندگی کردم. از اینکه ظاهرا به سن مستقل شدن رسیده بودم اما نتوانسته بودم روحم را پا په پای آن بکشم. شرمسار شدم از اینکه نیاز دیدی بهم یاد آوری کنی وقتش است بر روی پاهای خودم بایستم. شرمنده از اینکه از من ناامید به نظر می‌رسیدی...

ناگهان تو به رویم لبخند زدی(؟) و گفتی: «برای مستقل شدن باید دنبال کاری بری که ازش می‌ترسی، باید بری تو اجتماع.»

گفتنش برای تو آسان بود، تویی که چهل و چند سال از عمرت صرف کار کردن در محیط آزاد و سر و کله زدن با عالم و آدم بود، نه منی که در برابر حتی یک غریبه چهار ستون بدنم می‌لرزد و ذهنم خالی می‌شود.

شاید می‌توانستی ذهنم را بخوانی چون در مقابل حرف مادرم که می‌گفت یکی از آشناهایشان فروشنده‌ی نیمه وقت می‌خواست، خنده کنان گفتی: «این بچه تا سر کوچه هم به زور میره چه برسه به اونجا.»

مادر با چهره‌ای درهم سر تکان داد و گفت: «منم نمی‌خوام اونجا کار کنه.»

و من که سعی می‌کنم دهان باز مانده‌ام را ببندم و مغزم را به کار بیندازم با ناباوری به خود می‌گویم: تو از من ناامید نیستی، تو این حرف‌ها را نمی‌گویی چون از دست بچه بازی‌هایم خسته شدی، تو فقط می‌خواهی من پیشرفت کنم. در کمال ناباوری دریافتم که تو مرا درک می‌کنی.

در آخر یاد آوری می‌کنی: «بعضی وقتا برای رسیدن به جای بالاتر باید کارایی رو انجام بدی که بیشتر از همه ازش می‌ترسی.» به من اشاره می‌کنی و ادامه می‌دهی: «درمورد تو رفتن تو اجتماع و یاد گرفتن حرفه‌ایه که فکر می‌کنی توش خوب نیستی.» هر کلمه‌ای که به زبان می‌آوری به همان اندازه که مرا می‌ترساند، قلبم را گرم و گرم‌تر می‌کند.

تو منتظر جوابی از طرف من نمی‌مانی از سر سفره بلند می‌شوی تا آماده شوی و سر کار بروی. انگار تنها مسئولتی که بر دوش‌هایت بود، گفتن بود و تصمیم گیری را به عهده‌ی من گذاشتی. بعد از آن حرف‌های زیبا حتی دنبال یک تشکر ساده هم نیستی. مرد، می‌توانستم همانجا برایت گریه می‌کردم.

اما تنها کاری که در آن لحظه مغز و دلم توانستند دستور انجامش را به من بدهند، این بود که با هر دو دست صورتم را بپوشانم و با خجالت بگویم: «تو خیلی عاقلی بابا!» احتمالا در عمر هجه ساله‌ام اولین باری بود که این چنین از تو تعریف می‌کردم، چون صورتم به شکل مسخره‌ای پشت دست‌هایم سرخ شده بود.

صدای معترض مادر که انگار دوست داشت از او هم تعریف بشود بلند می‌شود و ما فقط می‌خندیم.

می‌دانم هرگز این را به زبان نخواهم آورد اما...

ممنونم که از من ناامید نشدی.

ممنونم که هنوز به من باور داری.

ممنونم ممنونم ممنونم.

می‌دانم که هرگز نمی‌توانم بخش بچه‌گانه‌ام را خاموش کنم و می‌دانم که تو نیز هرگز از من نمی‌خواهی بخشی از وجودم که به من معنا می‌دهد را از درون خفه کنم. با این حال سعی می‌کنم به حرف‌هایت گوش کنم، و در برابر  کارهایی که برایم ترسناک هستند جا نزنم.

پ.ن1: من نوشتن از زبون سوم شخص رو بیشتر بیشتر از هرچیزی دوست دارم، ولی انگار اول شخص هم همچین بد نی...

پ.ن2: مامان بابام میگن شبیه 13 یا 14 ساله‌هام اما خودم خودمو 15 می‍بینمp;

پ.ن3: داشتم فکر می‌کردم یک کاراکتر خودخواه و خودمحور بعد از دیدن کسی که به خاطر خودخواهیش آسیب دیده و کمی درهم شکسته، چه واکنشی نشون میده...

پشیمون میشه از کاراش؟ یهو از این رو به اون رو میشه و سعی می‌کنه برای اون فرد جبران کنه؟ یا با بدترین صفتایی که میشه بهش داد طرف مقابلش رو مقصر می‌دونه...؟

*وی درحال کاراکترپردازی یکی از پیچیده‌ترین و اعصاب خورد کن ترین کاراکترهایش است*

30| حال یا آینده؟

سعی کردم معنای زندگی را در آینده‌ای ببینم که به تمام خواسته‌هایم می‌رسیدم. آینده‌ای پر از عشق، پر از پول، پر از دستاوردهایی که الان خوابش را هم نمی‌توانم ببینم. از تفریحاتم زدم، سلامتی جسمی خود را کنار گذاشتم، خانواده‌ام و دوست‌هایم را رها کردم تا تجسم آنچه برایش برنامه ریخته بودم، تنها یک لحظه واقعی‌تر شود.

تمام وقت مشغول فکر کردن به آینده‌ای بودم که سال‌ها از آن فاصله داشتم، آنقدر ادامه دادم که زمان حال را از دست دادم. به خود که آمدم، بازی‌هایی که روزی از انجامشان لذت می‌بردم دیگر خوشحال کننده نبودند، چشم‌ها و دوش‌هایم توانایی این را نداشت که ساعت‌ها سر کار بنشینم و با اینکه خانواده‌ و دوستانم کنارم بودند، قلب‌هایشان کیلومترها دورتر به نظر می‌رسید.

آنجا بود که متوجه شدم آینده‌ای که تمام مدت دنبالش بودم بی آنکه بفهمم، همانند قطرات آب از میان دستانم سُر خرده و درون زمین فرو رفته بود. امید همچون دانه‌های اشک از چشمانم پایین ریخت و من متوجه چیزی مهم‌تر از همه‌ی این‌ها شدم.

آینده دیگر برایم مهم نبود. نه تا وقتی که قدر آنچه داشتم را ندانستم و بی آنکه بخواهم آن را از دست دادم. آنجا بود که نفس عمیقی کشیدم و وسایل کارم را درون کشویم ریختم. محیط بهم ریخته‌ی اتاقم را ردیف کردم. به بدنم استراحت دادم، تفریحات مورد علاقه‌ام را از سر گرفتم، با خانواده‌ام صحبت کردم و به دوستانم خبر دادم که زنده‌ام.

وقتی هر چه از دست داده بودم را پس گرفتم، وسایل کارم را از کشو بیرون کشیدم و دوباره شروع به کار کردم، به آرامی، مطمئن از اینکه کار، باعث از دست رفتن حتی یک میان وعده‌ی خانوادگی نشود، مطمئن از اینکه به بدنم آسیب نرسد و مطمئن از اینکه به موقع استراحت کنم.

اشتباه نکن، هنوز هم به آینده‌ام فکر می‌کردم و می‌دانستم آخرش می‌خواستم به کجا برسم، البته این را هم می‌دانستم که معنای سفرم در هر چه زودتر به مقصد رسیدن نبود.

معنای سفر برایم به مسیر پیش رو بود و خاطره‌هایی که در آن می‌ساختم.

 

 

~the future depens in what we do in present

Mahatma gandhi

 

پ.ن: *سرفه کردن* چه قدر گرد و خاک اینجا جم شده...واو اینجا شدیدا احساس تنهایی غم انگیزی میدهD':